Auteur: Ger Essers, verbonden aan de Deutsch-Niederländische Gesellschaft zu Aachen (www.dng-aachen.eu)

In Duitsland zijn werknemers verplicht verzekerd voor de Kranken- en Pflegeversicherung (ziektekosten en ziektegeld), de Rentenversicherung (arbeidsongeschiktheid, ouderdom en overlijden) en de Unfallversicherung (arbeidsongeval en beroepsziekte). Het Duitse stelsel kan gekarakteriseerd worden als een Bismarckstelsel(1), dat wil zeggen dat de sociale zekerheid beperkt is tot werknemers (en gelijkgestelden) en gefinancierd wordt door loongerelateerde premies. Hieronder volgt een korte uiteenzetting.

De Rentenversicherung is een opbouwverzekering. De Unfallversicherung is een risicoverzekering. Beide laatste verzekeringen zijn verplicht voor elke werknemer. Voor de Kranken- en Pflegeversicherung geldt dat men bij een inkomen hoger dan € 4.687,50 per maand zich particulier dan wel vrijwillig kan verzekeren. De Duitse sociale premieheffing is paritätisch. Werkgever en werknemer betalen gelijke premiepercentages. Voor de Unfallversicherung geldt dat de werkgever de premies alleen afdraagt.

In dit artikel ligt de nadruk op uitkeringen (Geldleistungen) in verband met ziekte. Aan Unfallverhütung (Prävention) en re-integratie-maatregelen (Reha-Maßnahmen) wordt geen aandacht besteed. Dit ondanks het feit dat ’Rehabilitation geht vor Leistung’ een zeer fundamenteel uitgangspunt is in het Duitse sociaalzekerheidsstelsel.